obcować — ndk IV, obcowaćcuję, obcowaćcujesz, obcowaćcuj, obcowaćował 1. «być z kimś (czymś) w bliskim kontakcie, utrzymywać z kimś żywe stosunki towarzyskie; przebywać, przestawać z kimś, z czymś, współżyć z kimś» Obcować z ludźmi. Obcować z przyrodą. 2.… … Słownik języka polskiego
żyć — ndk Xa, żyję, żyjesz, żyj, żył 1. «istnieć w sposób właściwy organizmom żywym, być żywym, egzystować» Żyć długo, krótko. Żyć wiele lat. Żyć w jakiejś epoce. Hej, użyjmy żywota! Wszak żyjem tylko raz. (Mickiewicz) ∆ Niech żyje (żyją) «okrzyk… … Słownik języka polskiego
dom — 1. Czuć się, zachowywać się jak (u siebie) w domu «czuć się dobrze, swojsko, zachowywać się swobodnie»: Mały natychmiast zdobył sympatię funkcjonariuszy. Bawił się pałką, w dyżurce czuł się jak w domu. SE 17/02/1998. 2. Czyjś dom jest dla kogoś… … Słownik frazeologiczny
natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… … Słownik języka polskiego
obcowanie — n I rzecz. od obcować Obcowanie z naturą … Słownik języka polskiego
pospolitować się — ndk IV, pospolitować siętuję się, pospolitować siętujesz się, pospolitować siętuj się, pospolitować sięował się «obcować, przestawać z kimś, kogo się uważa za mniej godnego, niższego pozycją od siebie; poufalić się z byle kimś» Pospolitował się… … Słownik języka polskiego
przestawać — ndk IX, przestawaćstaję, przestawaćstajesz, przestawaćwaj, przestawaćwał 1. forma ndk czas. I przestać (p.) 2. książk. «przebywać w jakimś, w czyimś towarzystwie; obcować, zadawać się z kimś» Chętnie przestawał z młodzieżą. □ Kto z kim przestaje … Słownik języka polskiego
przyroda — ż IV, CMs. przyrodaodzie, blm 1. «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; natura» Dzika, pierwotna przyroda.… … Słownik języka polskiego
towarzyski — towarzyskiscy 1. «lubiący przebywać w towarzystwie innych osób, obcować z ludźmi; nie lubiący samotności» Towarzyski człowiek. Towarzyska natura. 2. «dotyczący kontaktów między znajomymi, związany z kręgiem osób, z którymi się przebywa na terenie … Słownik języka polskiego
współżyć — ndk Xa, współżyćżyję, współżyćżyjesz, współżyćżyj, współżyćżył 1. «stale, często się stykać, obcować, przestawać, utrzymywać kontakt, wieść życie razem z kimś» Współżyć z kimś dobrze, źle, nie najlepiej. Nie potrafił współżyć z kolegami. W jednym … Słownik języka polskiego
